Irina Shcheglova “Is internationalisation of HE at the mercy of politics?” başlıklı yazısında Soğuk Savaş sonrasında yükseköğretimin uluslararasılaşmasının basitçe bir öğrenci çekme yarışının ötesinde istikrar ve verimli işbirliği için itici bir etken olarak görülürken, Trump ve Brexit etkisi ile yavaşlayan uluslararası hareketliliği ve gerileyen küresel vatandaşlar yetiştirme fikrini tartışıyor.

Giorgio Marinoni ve Hans de Wit ise “Is internationalisation creating inequality in higher education?” başlıklı yazıda International Association of Universities (IAU) tarafından 2018 yılında 126 ülkeden 907 yükseköğretim kurumunun katılımıyla gerçekleştirilen 5th Global Survey on Internationalization of Higher Education‘ın sonuçları üzerinden uluslararasılaşma eğilimine eşitsizlik penceresinden bakıyor:

İlk olarak, tüm dünyadaki öğrenci popülasyonunun sadece %2’si yurtdışında eğitim olanağı bulabiliyor ve bu hareketlilik yoğun olarak beyin göçü yaratacak şekilde belirli ülkelerden belirli bir grup ülkeye doğru. İkinci olarak, kurumsal düzeyde uluslararasılaşma düzeyi artan kurumlar genellikle halihazırda uluslararasılık boyutu güçlü olan kurumlar!

Avrupa Parlementosu uluslararasılaşmayı “tüm öğrenci ve personel için eğitim ve araştırma kalitesini artırmak ve topluma anlamlı katkıda bulunmak üzere yükseköğretimin amaç, işlev ve temininde uluslararası, kültürler arası ya da küresel boyutu dahil eden amaçlı bir süreç” olarak tanımlasa da uygulamalar bu hedeften oldukça uzak gözüküyor.